Project week 11

Maandag mochten Laura en ik eindelijk naar MRC in Bakau. We hadden om kwart over zeven met Alagie afgesproken bij de grote weg, aangezien wij niet goed wisten hoe we daar moesten komen. Alagie had gezegd dat we hem moesten bellen als we opstonden, omdat hij wat problemen had met slapen. Nadat we hem vijf keer gebed hadden en hij niet opnam, hadden we zoiets van nou ja we gaan zelf maar proberen om daar te komen. We stonden best lang langs de grote weg om in een bushtaxi te komen richting Westfield, maar geen enkele bushtaxi ging naar Westfield. Uiteindelijk belde Alagie ons en vroeg hij waar we waren. We waren nog steeds langs de grote weg, dus hij zei dat hij eraan kwam. Eén minuut later kwam er wel een bushtaxi die naar Westfield ging, maar ja nu hadden we al beloofd dat we zouden wachten op Alagie. Voordat Alagie er was, kwamen we Hilde tegen die al een bushtaxi had geregeld. Toen Alagie er eindelijk was om kwart voor acht kwam Mamadi langsrijden met Fatima en Judith. Alagie zei dat we bij hem moesten instappen en dat bij Fajikunda op hem moesten wachten. Uiteindelijk heeft Mamadi ons afgezet bij MRC en waren we zo’n tien minuten te laat. Gelukkig was dit niet echt een probleem… Als me dit in Nederland zou gebeuren, had ik waarschijnlijk heel veel stress, in Gambia kan dat natuurlijk niet! We mochten de hele dag werken op de röntgen. MRC is één van de twee ziekenhuizen in heel Gambia die werken met een digitaal röntgensysteem op de radiologie. Het was echt super raar om te zien dat het op deze manier dus gewoon mogelijk is in Gambia. Voor ons voelde deze manier van werken wel veel vertrouwder, waardoor we vandaag ook best wat foto’s hebben ingesteld. De meeste patiënten kwamen voor een X-thorax en die mochten Laura en ik uiteindelijk ook zelfstandig met z’n tweeën instellen, zonder dat onze collega’s nog met ons meekeken. Alleen als een patiënt geen Engels sprak, vroegen we of ze ons even wilden helpen. Na de pauze waren er bijna geen patiënten meer. Ik heb toen samen met een collega in de computer allerlei gegevens ingevoerd. Alle foto’s die gemaakt worden van patiënten worden bijgehouden op papier, maar dit moet ook in de computer gezet worden. Dit hadden ze al een erg lange tijd niet meer gedaan, waardoor we moesten beginnen bij 9 april. Het was erg veel werk en we waren nog lang niet klaar, maar het hield me wel bezig in de tijd dat er geen patiënten waren. Om drie uur waren we weer klaar en moesten we op zoek naar de weg naar huis… Ze hadden ons wel uitgelegd hoe we thuis konden komen, maar dat het zo moeilijk zou worden hadden we niet verwacht. Eerst moesten we naar de grote weg lopen vanaf MRC. Hier probeerden we een taxi te krijgen naar Westfield, maar geen enkele ging direct naar Westfield. Iemand had al tegen ons gezegd dat we daarvoor beter eerst naar de stoplichten konden gaan, maar wij wisten niet welke stoplichten? Uiteindelijk kwam er een taxi die zei dat hij ons gratis wel wilde brengen naar die stoplichten. Super lief, dus daar zijn we maar snel ingestapt. Bij de stoplichten moesten we gaan vechten voor een taxi naar Westfield, want daar stonden super veel mensen die daar ook heen moesten. Er was een Gambiaan naast ons die ook naar Westfield moest en toen uiteindelijk riep hij ons en renden we snel achter hem aan. Hij had een taxi kunnen regelen waar wij nog met z’n drieën in konden, echt super lief dat hij ons mee riep. Aangekomen in Westfield moesten we nog in een bushtaxi komen richting Brikama. Helaas was het hier ook super druk en stonden we er weer een beetje hopeloos bij. Een meisje naast me had al gehoord dat we naar Brikama moesten en tikte me aan omdat ze een bushtaxi had gevonden. Die ging uiteindelijk toch ergens anders heen, maar ze vertelde dus dat ze ook naar Brikama moest. We zijn bij haar blijven staan in de hoop dat we dan misschien sneller ergens konden instappen. Uiteindelijk kwam er een bushtaxi richting Brikama, maar er moesten super veel mensen daarheen. Het was echt duwen en trekken om erin te komen. Laura en ik trokken ons een beetje terug, maar dat meisje van eerder duwde zich er wel in. Ze zat erin en zei toen dat Laura en ik er alleen nog bij mochten. Eigenlijk was er nog maar plek voor één, maar ze zei dat we allebei mee moesten. De apprentice ging er gelukkig mee akkoord, met als gevolg dat we wel wat krapjes in de bushtaxi zaten. Maar echt, super lief dat uiteindelijk dus drie Gambianen ons hebben geholpen met thuis komen hahah. Veilig thuis gekomen heb ik wat in een boek gelezen. ’s Avonds aten we Benachin, dit had Luuk weer gekookt met de buurvrouw.

Dinsdag hadden we onze tweede en laatste dag in MRC. Deze keer gingen we zonder hulp naar MRC reizen. Eerst naar Westfield, de bushtaxi hadden we snel gevonden. In Westfield moesten we overstappen op een gele taxi naar MRC. Nadat we een aantal taxi’s hadden aangesproken die veel te veel geld vroegen, was er een taxi die ons graag wilde helpen. Hij vertelde dat het ’s morgens erg lastig was om een rechtstreekse taxi te krijgen naar MRC. We zouden dan eerst naar de verkeerslichten moeten gaan en vanuit daar weer een andere taxi regelen. We mochten bij hem instappen en hij zou ons brengen naar de stoplichten voor de normale prijs. Tijdens de rit had ik nog wat met de chauffeur gepraat en uiteindelijk bracht hij ons tot de deur van MRC. Echt super lief, hij zei dat hij ons graag wilde helpen. Wat een geluk, Gambianen zijn gewoon echt aardig, zeker als ze merken dat je onbekend bent. Op de radiologieafdeling hadden we vandaag erg veel patiënten. De meeste patiënten komen voor een X-thorax en die kunnen we zelfstandig wel maken. Onze collega’s bleven dan gewoon achter de computer zitten en lieten ons het werk doen. Als we een patiënt hadden geroepen, vroegen we wel of ze Engels praatten. Sommigen kunnen dat namelijk niet, dus dan vroegen we of de collega’s wilden helpen. Laura en ik hebben vandaag erg veel foto’s zelfstandig gemaakt en het was echt een leuke dag. Als er geen patiënten waren, hielp ik mijn collega weer met gegevens invullen in de computer. Op het einde hebben we nog wat gepraat met het hoofd van de afdeling, best wel gezellig en super aardige mensen in MRC. Ik zou er graag nog een keertje terug willen komen om te werken, maar om daar te komen met het vervoer is echt niet leuk… Rond drie uur gingen we weer naar huis. We zijn van MRC naar de verkeerslichten gelopen. Daar hadden we echt super snel een taxi kunnen vinden naar Westfield (we waren iets eerder dan gisteren vertrokken, omdat we geen pauze hadden gepakt). Bij Westfield moesten we echter echt vechten voor een bushtaxi. Er gingen er maar heel weinig naar Brikama en toen er eindelijk een kwam renden daar super veel mensen op af. De apprentice hield de deur zelfs dicht omdat er zo hard geduwd werd. Uiteindelijk, na ik denk zeker dertig minuten, hadden we een bushtaxi gevonden en werden we weer veilig naar huis gebracht. Thuis heb ik wat gelezen in een boek en wat muziek geluisterd. Als avondeten hadden we nasi met satésaus en ei, super lekker! Na het avondeten hebben we nog wat gekletst en zijn we vroeg naar bed gegaan aangezien we morgen weer vroeg op moeten.

Woensdag moesten we naar het ziekenhuis in Banjul. Alagie ging gelukkig met ons mee, anders denk ik niet dat we het hadden gevonden. We kwamen daar en toen vertelde de leidinggevende dat alle apparaten niet werken. We wisten dat de MRI niet werkte, de CT werkte blijkbaar al voor drie maanden niet en bij de röntgen hadden ze geen films meer. Tja… Wat doen wij dan hier? Uiteindelijk bleek dat ze wel weer films hadden, maar aangezien we twee dagen naar Banjul gaan, mochten we vandaag op de echo meekijken. Er waren twee Cubaanse artsen die scanden, dus Laura en ik mochten ieder bij een meekijken. Ik heb de hele dag meegekeken bij de arts die zwangere vrouwen scande. Hij probeerde me veel uit te leggen, maar ook deze arts sprak meer Spaans dan Engels. Het was soms erg lastig om te begrijpen, maar we deden beide goed ons best om elkaar te begrijpen en dat ging gelukkig vrij goed. Ik heb zelf ook mogen scannen. Het kleinste baby’tje wat ik heb gescand was 13 weken oud, verder heb ik nog een kleine tweeling gescand en vooral veel meegekeken. Ik weet nu goed waar precies naar gekeken wordt en kan dit zelf ook al een beetje doen. Echt super leuk en interessant! De arts vond dat ik ook snel al doorhad hoe ik moest scannen om alles goed in beeld te krijgen, dus dat was wel grappig om te horen. Op stage in Nederland heb ik namelijk niks gezien van zwangerschapsecho’s dus het is wel leuk om dit nu te zien en zelfs te mogen doen! Het ziekenhuis in Banjul sluit al om twee uur. Na onze pauze rond kwart over één waren er geen patiënten meer op de echo. We hebben daar nog wat gezeten tot kwart voor twee en zijn toen naar Alagie gelopen. Hij ging weer met ons mee naar huis. Hij had nog twee andere meisjes bij zich die in Banjul nog iets moesten regelen. Eerst zijn we daar dus mee naartoe gelopen, richting het strand. Hier hebben we even uitgewaaid en best lang gewacht tot ze klaar waren. Daarna zijn we met de bushtaxi een stukje verder dan Westfield gegaan. Daar zijn we overgestapt op de bushtaxi naar Brikama en zo waren we weer vrolijk en veilig thuis. Ik ben meteen onder de douche gestapt, want nu was er water. Daarna heb ik even op de bank gezeten met een paar anderen en hebben we wat gekletst, vooral wat persoonlijke verhalen. Als avondeten hadden we gebakken aardappelen met kipnuggets en wat groenten. Na het eten hebben we weer wat gekletst en lagen we uiteindelijk weer redelijk vroeg in bed, omdat we erg moe waren en morgen weer naar Banjul moeten.

Donderdag moesten we weer naar het ziekenhuis in Banjul. Alagie zou weer met ons meegaan naar Banjul, maar ik belde hem toen we bij de grote weg waren en hij zei dat hij te laat was en dat wij alvast moesten gaan. We hebben een half uur langs de weg gezocht naar een rechtstreekse bushtaxi naar Banjul, maar die konden we niet vinden. Fatima moest naar het ziekenhuis in Banjul, dus we hadden haar gebeld of we dan met haar konden meerijden, iets later. Dat kon gelukkig wel gewoon, dus rond acht uur zaten we in de auto met Amadou, Fatima en Sasja. We waren gewoon op tijd in het ziekenhuis aanwezig, dus dat was helemaal prima. Vandaag mochten we werken op de röntgen zelf. We hadden best veel patiënten en mochten ook erg veel zelf instellen. Vooral weer veel thoraxfoto’s, maar we hebben ook wat andere foto’s gezien en ingesteld. Ze hadden twee vaste röntgentoestellen, maar die waren beide kapot. Een mobiel röntgenapparaat werd nu gebruikt om de foto’s te maken en dat ging op zich wel prima. Bijna geen enkele patiënt in Banjul sprak Engels, dus dat was wel jammer. In de donkere kamer heb ik nog een paar foto’s ontwikkeld. De kamer was nog veel donkerder dan in Serrekunda dus je zag echt helemaal niet wat je aan het doen was. Alles moet op gevoel, wat op zich wel iets heeft haha. Rond half twee hadden we alle patiënten gehad en om kwart voor twee zijn we ons gaan omkleden. We zijn naar Alagie toegelopen en daarna samen naar huis gegaan. We waren wat eerder vandaag, waardoor we ook heel snel een bushtaxi hadden naar huis. Om half vier waren we al thuis (zo vroeg zijn we nooit), dus iedereen zei al wat zijn jullie vroeg vandaag. Thuis heb ik weer wat gelezen in mijn boek. Als avondeten hadden we pasta met tomatensaus. Terwijl anderen aan het koken waren, heb ik wat persoonlijkere gesprekken gehad met een paar van de groep. Na het eten was er geen water om af te wassen, dus dat moesten we laten staan voor morgenochtend.

Vrijdag hadden we afgesproken om om negen uur in de Sickbay op het College aan het project te werken. We gingen er niet vanuit dat de Student Minister Of Health erbij zou zijn, maar hij kwam heel snel binnenlopen toen wij er net waren. Dat was toch wel erg handig, want zo hebben we onze laatste vragen nog even kunnen bespreken. Met het project zijn we best ver en na het project zijn we heel even gaan internetten op het College, omdat we al een week geen wifi meer hebben thuis. Daarna ben ik met Anouk naar huis gelopen en wilde ik de was doen. Er was alweer geen water, dus dat was helaas geen optie. We hebben uiteindelijk bijna de hele middag op de bank gelegen, een boek gelezen, muziek geluisterd en heel hard meegezongen met oude liedjes. Het was erg gezellig hahaha. Samen met Anouk ben ik daarna lunch gaan halen voor iedereen en vervolgens kwam er wel een beetje water uit de kraan. Ik heb Laura snel geroepen en hebben toen snel onze was gedaan. Vervolgens hebben we meteen de afwas van gisteravond gedaan, dat was helaas nogal aangebakken dus dat was nog een werkje… Als avondeten aten we weer een fruitsalade met yoghurt. We hebben met velen het fruit gesneden, waardoor dat super snel klaar was. Na het eten hebben we buiten nog kaartspelletjes gespeeld, super gezellig. Vervolgens hebben we binnen nog zo’n twee uur een groepsgesprek gehad over allerlei gebeurtenissen, dat soort gesprekken maakt de groep een stuk hechter en is erg fijn. Om twaalf uur lagen we in bed.

Zaterdag hebben we lekker uitgeslapen. Ik had echt geen zin om uit bed te komen, maar ben uiteindelijk rond tien uur toch maar eens opgestaan. Vandaag hielden we een grote schoonmaak in het grote huis. De woonkamer was heel vies en aangezien er vanavond een feestje is, moesten we dit echt even schoon maken. Ik ben eerst met Christel de drankjes gaan ophalen bij de shop waar we het hadden besteld en daarna hebben we de koelkast gepoetst, daar kwam echt een hele vieze lucht uit namelijk. Na het poetsen hebben we buiten een ijsje gegeten en daarna zijn we weer lekker binnen gaan zitten. Muziek aan, wat kletsen en lachen, gewoon rustig aan. De hele dag kwam er geen water uit de kraan, super fijn. Samen met Sasja ben ik weer lunch gaan halen voor iedereen en later op de middag ben ik met Christel naar de markt gefietst om de ingrediënten voor het avondeten te halen en wat knabbels voor het feestje. We hebben ballonnen opgeblazen en opgehangen om de compound wat vrolijker te maken. Nadat we helaas geen frisse douche konden nemen omdat er geen water voor was, heeft iedereen zich klaargemaakt voor het feest. Voor het eerst in een lange tijd weer een skinny jeans aan, even wennen hoor… Rond zeven uur begon het feestje en kwamen de eerste gasten binnendruppelen. Laura en ik hadden twee collega’s uitgenodigd van Africmed en de rest had ook allemaal wel iemand uitgenodigd. Luuk had samen met de buurvrouw Domoda gekookt, dus dat hebben we met z’n allen lekker opgegeten. Bijna de hele avond heb ik met Omar (collega) gekletst met wat muziek op de achtergrond, dat was erg gezellig. Rond twaalf uur was iedereen naar huis en zijn we het bed ingekropen.

Zondag hebben we lekker uitgeslapen voor ze ver dat dat lukte. Rond tien uur ben ik opgestaan en heb ik tot twaalf uur wat op de bank gelegen en gelezen. Daarna ben ik naar de grote weggelopen en kwam Omar me ophalen. We gingen weer naar het huis van zijn broer, waar ik met zijn nichtjes op de bank heb gezeten. Ze wilden graag foto’s kijken op mijn telefoon. Ik had een klein meisje op mijn schoot, die mijn handen weer nadrukkelijk aan het bekijken was. Echt heel grappig om te zien hoe ze die witte handjes interessant kunnen vinden. Verder hadden ze een klein papegaaitje als huisdier, dus dat was ook wel heel leuk om te zien. Als lunch hadden we rijst met kip en uien, dat smaakte erg goed, wel af en toe een erg pittig hapje tussendoor haha. Voordat we weggingen heb ik de kindjes een klein cadeautje gegeven wat ik had meegenomen vanuit Nederland. Rond half vier zijn we naar het strand gegaan, want hij wilde niet dat ik weer zou verbranden haha. In de buurt van Bakau hebben we wat gelopen en gekletst op het strand. Het was echt een hele mooie omgeving daar en er was een gebied waar ze cactussen kweekten. Na het strand zijn we weer richting Brikama gereden, onderweg was het super druk want het was de laatste zondag voor de Ramadan start, dus iedereen ging nu nog stappen. We zijn bij Sally’s een chicken wrap gaan eten en vervolgens weer naar huis gelopen. Er was eindelijk water uit de kraan, dus nadat Omar weer naar huis was ben ik snel onder de douche gesprongen. Daarna zijn we lekker in bed gekropen.