Project week 1

Op zaterdag hadden we niks gepland. We hebben lekker uitgeslapen en daarna rustig ontbeten. We zijn naar het Gambia College gegaan waar ik mijn eerste blog online heb gezet. Vervolgens zijn we naar Mamadi gegaan om te lunchen. Hij had ons daarvoor uitgenodigd en hij heeft ons de huizen van zijn familieleden laten zien. Hier was een klein meisje dat “toubabs” niet kende, dus ze hield de hele tijd mijn hand vast toen we naar het volgende huisje liepen. Daar wilde ze op mijn schoot zitten en bekeek ze mijn ‘blanke’ handen aandachtig, dat was heel grappig om te zien/voelen. Vervolgens gingen we weer naar huis, waar we gingen verhuizen. We kregen een ander huisje erbij waardoor de kamerverdeling iets anders werd.  Halverwege kregen we te horen dat er wat problemen waren met het nieuwe huis. We moesten wachten en uiteindelijk bleek dat we dat huisje pas over een maand zouden krijgen. Sommige bedden moesten dus weer teruggesleept worden etc. Dat was even een tegenvaller. We hebben samen gekookt, tapalapa met ei, tomaat en ui.

Zondag zijn we ’s morgens naar het Gambia College gegaan om even te internetten. Om twee uur stonden we klaar om naar Lahmin te gaan. Hij kwam ons ophalen met een gewone auto, waar we met z’n elven inzaten… Lahmin had ons uitgenodigd om bij hem te lunchen dus dat hebben we daar gedaan. Na het eten kwamen twee “Kankurangs” in de buurt, wat een happening. Dit zijn een soort geestenverjagers, maar de kinderen renden daaromheen etc. Er waren wat mensen die gingen trommelen en zingen en die Kankurangs gingen daar dan helemaal op dansen enzo, heel raar om te zien. Daarna wilden we naar huis gaan, maar wilde Lahmin eerst dat we zijn broer nog zouden ontmoeten. Daar zijn we dus nog naartoe gegaan om te kletsen. Daarna gingen we naar huis, sommigen gingen naar de markt voor het avondeten en ik ging met een aantal mensen water halen. ’s Avonds zijn we naar Mariama gegaan om onze jurken te laten maken. We hebben laten tekenen hoe we de jurk willen hebben en ze heeft alle maten opgemeten, oehhh ik ben zo benieuwd hoe mijn Gambiaanse jurk gaat worden!

Maandag was onze eerste dag in Africmed op ons project. Om 7:15 uur ging onze wekker. We hebben thuis nog ontbeten en zijn daarna samen met Hamza en Hilde naar de bushtaxi gegaan. Hilde, Laura en ik waren de weg nog aan het oversteken en Hamza had de bushtaxi die we moesten hebben al gestopt. Zegt Hamza daarna heel leuk tegen ons: “Hadden jullie ‘turn table’ niet gehoord dan?” Nee sorry, ik was nog aan het proberen de overkant van de weg levend te halen. Maar goed, wij allemaal de bushtaxi in die ons in een keer bij Africmed afzet. Het is best indrukwekkend zo’n tocht. De bus stopt overal als iemand langs de weg aangeeft dat hij erin/eruit wilt. Halverwege moet iedereen dan het geld contant geven en krijg je zo ook je wisselgeld weer terug. In Africmed werden we goed verwacht om 9:00 uur en het röntgenapparaat deed het gelukkig weer. Mister Colley heeft ons wat dingen uitgelegd, o.a. hoe we foto’s moeten ontwikkelen in de donkere kamer. In Nederland is dat helemaal niet meer, dus het was erg grappig. We zagen echt helemaal niks daarbinnen en alles wat je doet gaat dus puur op gevoel. We hadden vandaag twee patiënten, het was dus erg rustig. We hebben wel met een aantal collega’s kunnen praten en het was erg gezellig. Een collega vroeg al of we niet na de vier maanden hier wilden blijven, hij wilde ons wel huisvesten in een hostel dat hij voor ons zou maken. Hier heb ik toch maar nee opgezegd, papa en mama vinden dat vast niet leuk. Hij wilde dan wel met ze bellen, waarop ik zei dat dat niet hoefde hahaha. Om 15:00 uur waren we klaar en zijn we met Hilde en Hamza heel even naar de “Westerse supermarkt” gegaan om te kijken wat we daar allemaal kunnen krijgen. Daarna zijn we weer naar huis gegaan en hebben we de ervaringen van de andere studenten gehoord. Wat hebben wij een geluk dat we in Africmed zitten, het is daar echt heel goed vergeleken met de rest!

Dinsdag gingen we voor het eerst alleen met de bushtaxi richting Africmed. Nog voordat we de straat waren overgestoken, had ik al een bushtaxi weten te stoppen die we moesten hebben. Mr. Colley was er vandaag niet en we hadden afgesproken dat we dan aan ons project konden werken. Laura en ik hebben dus al een aantal dingen op papier kunnen zetten en morgen gaan we overleggen met Mr. Colley over wat hijzelf voor verbeteringen wil zien op zijn afdeling. We hebben vandaag bij twee patiënten meegekeken met het maken van foto’s. De films werden daarna echt helemaal handmatig ontwikkeld. In de donkere kamer werd de film uit de cassette gehaald en die werd toen in verschillende bakken met “chemicals” en water gehouden. Vervolgens moest de film gedroogd worden met een föhn. Ik heb daarna in de donkere kamer puur op gevoel een nieuwe film in de cassette gedaan. Ze mogen niet laten zien hoe het moet met licht, dus met wat uitleg van de begeleider heb ik dat geprobeerd. Dat ging heel goed en was eigenlijk best grappig. Na onze stage hebben we een symphoe (soort stokbrood) gehaald, want twee keer rijst op een dag is wat teveel. Daarna zijn we weer alleen met de bushtaxi naar huis gegaan, ook dat ging deze keer vrij soepel gelukkig!

Woensdag was Mr. Colley weer aanwezig. ’s Morgens hebben we met hem project besproken. We hebben hem gevraagd naar wat hij graag verbeterd wilt hebben en we hebben onze ideeën gedeeld. We hebben nu goede ideeën voor ons project en kunnen aan de slag met ons plan van aanpak! Het röntgenapparaat is helaas weer kapot… We hebben geen foto’s kunnen maken de hele dag, dus we hebben vooral veel gezeten, gekletst en gepraat over het project. Hopelijk wordt het apparaat weer snel gemaakt, maar ik ben er bang voor… Om drie uur konden we weer naar huis. Eerst zijn we wat boodschappen gaan halen voor het avondeten. Vandaag eten we eindelijk een keer pasta in plaats van rijst, lekker! Daarna gingen we weer met de bushtaxi naar huis. Toen ik net zat wilde diegene naast me meteen met me praten. Het was op zich heel gezellig, maar hij wilde toen mijn Facebook. Dit heb ik hem niet gegeven. Hij wilde per se de bushtaxi voor Laura en mij betalen, ik had zelfs mijn eigen geld al gegeven maar dat kreeg ik teruggeduwd in mijn handen. Heel lief dat ze dat willen betalen, maar ze hebben al zo weinig geld dus dan vind ik het lastig om zoiets aan te nemen…

Donderdag gingen we weer naar Africmed. We hebben de hele dag aan ons plan van aanpak gewerkt, dus dat is wel heel positief. Maar een hele dag achter je laptop zitten in een ziekenhuis voelt wel een beetje raar. Vandaag was Fatima jarig, dus na onze stage gingen we meteen door naar het strand om haar verjaardag te vieren. Eerst zijn we een taart gaan halen en vervolgens met de taxi richting het strand. De taart was heel erg lekker. Na het strand gingen we naar een restaurant voor het diner. Hier hebben we bijna allemaal een hamburger gegeten, zo lekker! Al twee dagen geen rijst als avondeten, wat een genot hahah! Daarna met z’n alle in de bushtaxi naar huis en snel naar bed.

Vrijdag zouden we eigenlijk aan het project op het Gambia College gaan werken, maar de plannen werden veranderd. Debby was eerder heel veel geprikt en toen bleek dat in haar bed “bed bugs” zaten. Ze had een nieuw matras gekregen en we dachten dat het klaar was. Helaas, donderdagavond kregen we namelijk te horen dat er heel veel meer “bed bugs” waren, niet alleen bij Debby, maar ook bij Hilde en in de woonkamer op de bank. De kans dat deze beestjes zich snel verspreiden naar de andere kamers was heel groot. We hebben twee huisjes, dus we gingen het huisje van Debby helemaal leegmaken en poetsen. Ik dacht dat wij geluk hadden in ons eigen huisje, totdat ik naar binnenliep en zag dat ook een ”bed bug” op Fatima’s klamboe zat. Aangezien alle bedden, koffers en andere spullen van de anderen al buiten lagen, was er nog maar weinig plek voor onze spullen. Hamza zei dat als er een “bed bug” is, er sowieso meer zijn en dat wij dus ook alles naar buiten moesten halen. Nadat de huizen helemaal leeg waren, moesten we de muren en vloer poetsen met kokend water en daarna met een vergif inspuiten. Nadat het vergif in het huis was, mochten we voor vier uur lang niet meer naar binnen. Al onze spullen lagen buiten uitgestald in de zon, want daar zouden de beestjes dood van moeten gaan. Het was een ontzettend warme dag dus al dat poetsen zorgde voor veel gezweet… Pfff, wat een dag. Na die vier uur konden we alle spullen weer naar binnen brengen, dit ging gelukkig een stuk sneller! Nu hopen dat de “bed bugs” helemaal wegblijven… ’s Avonds zijn we met de bus van het Gambia College en onze ‘driver’ van de eerste week naar het vliegveld gereden. Hier hebben we met de hele groep en een aantal Gambianen onze Gambiaanse moeder, Metsje, uitgezwaaid. Nu staan we er echt alleen voor, als dat maar goed gaat.

Sinds vrijdagavond hadden we al geen stroom meer door kortsluiting. Jammer genoeg hadden we zaterdagochtend nog steeds geen stroom en toen bleek ook nog dat er geen water meer uit de kraan kwam. De hele dag was het bloedheet, echt zweten. En dan kwam er dus geen water uit de kraan, de wc kan niet doorgespoeld worden, we konden geen lekkere frisse douche pakken. Wat een hitte… De hele dag maar rustig aan gedaan, een spelletje gespeeld, puzzeltje gemaakt, boekje gelezen etc. Doordat er geen water uit de kraan kwam, konden we ook niet koken wat we eigenlijk wilde maken. We hebben een fruitsalade gehad, lekker fris, heerlijk! Rond 5 uur kwam een elektricien om de elektriciteit bij ons weer te maken, cultuurverschil: gewoon met een bloot bovenlichaam je werk doen kan gewoon in Gambia. Rond 8 uur ’s avonds hadden we gelukkig wel weer stroom en water, even lekker het zweet afspoelen onder de koude douche.

Zondag hadden we onze wekker om 8:45 uur gezet, zodat we lekker vroeg konden beginnen met wassen. Ik ging eerst naar de wc, en ja hoor… Er kwam alweer geen water uit de kraan. We zijn nog maar even terug in bed gekropen en daarna rond 10 uur opgestaan. Toen kwam er gelukkig wel weer water uit de kraan, dus konden we onze was doen. Na het wassen hebben we ontbeten en om 12 uur gingen we naar het strand. Hier hebben we de hele dag lekker genoten van de zon, zee en het strand. ’s Avonds zijn we lekker pizza gaan eten bij een restaurant en daarna weer met de bushtaxi naar huis. Jammer genoeg was er weer geen stroom toen we thuiskwamen. Lekker in het donker onder de koude douche, verfrissend vlak voor je naar bed wilt haha.