Project week 4

Maandag mochten we weer naar Africmed. Ik had niet zo heel veel zin, aangezien ik ook niet lekker had geslapen. Het hele weekend had ik geen wifi gehad, dus mijn telefoon ontplofte van alle berichtjes, oeps. Vandaag hebben we Mr. Bah geïnterviewd en dit interview uitgewerkt. Mr. Bah heeft geregeld dat we iemand konden ontmoeten van de financiën. We hebben om drie uur met hem een gesprek gehad en hij gaat ons helpen met een schatting maken hoeveel een nieuw Radiologiegebouw gaat kosten. In Nederland heb je niet snel een gesprek met directeuren of hoofden van bepaalde afdelingen, hier in Gambia is dat allemaal geen probleem. Best raar eigenlijk, maar wel goed voor mijn ontwikkeling natuurlijk! Na stage gingen we weer even boodschapjes doen en vervolgens met de bushtaxi naar huis. We zaten net op het bankje in de bushtaxi en toen zei ik tegen Laura: “Ho, ho, hoor ik nou een kip? Zit er een kip in dit busje?” We keken achter ons en ja hoor, daar had iemand een kip vast in de bushtaxi die de hele tijd ‘toktoktoktok’ zei. Tja, dat kan allemaal gewoon in Gambia! ’s Avonds aten we weer Domoda, pindasaus, dit had Luuk weer gekookt met de buurvrouw, lekker!

Dinsdag weer een dagje Africmed. We hebben weer aan ons project kunnen werken, maar op het einde van de middag was onze concentratie ver te zoeken. We hebben ondertussen al zoveel aan ons project kunnen werken, dat we nu al best ver klaar zijn. We hadden gisteren afgesproken met Mr. Colley dat we vanaf 9 april naar andere ziekenhuizen willen gaan, maar vandaag hebben we bedacht dat we liever volgende week al ergens anders heen gaan. We hebben tot nu toe iedere dag achter onze computer gezeten, maar dat wordt uiteindelijk best saai. We zijn hier om toch meer te leren van de “oude” radiologie, maar daar hebben we tot nu toe erg weinig van bereikt. Na stage was vandaag de eerste keer dat we niks hoefden te halen in de supermarkt bij Africmed. We hebben een beetje toerist uitgehangen en zijn andere winkeltjes rond Africmed gaan bezoeken om te kijken wat ze daar allemaal hebben. Toen we thuis waren ben ik in ons huis op de grond gaan zitten, de ventilator hebben we aangezet en daar heb ik lang zitten lezen. Het boek was heel spannend, dus ik heb bijna de hele dag gelezen. Als avondeten hadden we een maaltijdsalade met pasta, sla, kip en groenten. Dat smaakte echt heel goed!

Woensdag hadden we weer een rustig dagje in Africmed. We hebben Mr. Colley gevraagd of we vanaf volgende week al naar andere ziekenhuizen konden gaan en hij zou Mr. Bah vragen of hij een brief kon schrijven voor toestemming. Als we de toestemming niet op tijd krijgen (wat ik verwacht aangezien we in Gambia zijn) gaan we volgende week andere afdelingen in het ziekenhuis bezoeken. Nog een week lang niks doen, is echt niet meer leuk. We hebben vandaag in Africmed niet heel veel gedaan, maar wel wat gekletst met wat collega’s. Ik heb van een collega een lijstje gekregen met vertalingen van Mandinka naar Engels, zodat ik kan oefenen. Ik heb natuurlijk een ook lijstje gegeven met Nederlandse zinnetjes vertaald naar het Engels, zodat ook hij kan oefenen. Ik ben benieuwd wat hij er morgen van bakt, maar misschien moet ik dan ook nog even mijn best gaan doen… Na Africmed gingen we weer naar huis. We zaten voor het eerst in een bushtaxi zonder ‘aprantis’ (jongen die het geld regelt, de deuren steeds open doet en zorgt dat er mensen langs de weg in de bushtaxi komen). Het was heel raar om zonder deze jongen in de bushtaxi te zitten, daardoor zie je maar weer hoe snel je went aan het openbaar vervoer van hier. Toen we thuis waren hebben Laura en ik wat sportoefeningen gedaan om onze conditie toch een beetje op peil te houden. Daarna lekker gedoucht en vervolgens zijn Laura en ik gaan koken. In de supermarkt hadden we een zak gevonden met broccoli en bloemkool, dus dat hadden we lekker meegenomen. We aten vanavond aardappelen met broccoli, bloemkool, worteltjes en kipnuggets.

Donderdag hebben we weer niet heel veel gedaan in Africmed. Ik ben begonnen aan een paar documenten die eigenlijk pas helemaal op het einde af moeten zijn, maar ik kon het gewoon niet om de hele dag niks te doen. Ik ben vandaag voor het eerst op een weegschaal gaan staan. Ik ben zelfs twee kilo afgevallen, dat had ik echt niet verwacht aangezien ik voor mijn gevoel meer eet dan thuis. Wel is het zo dat we hier bijna alleen maar water drinken en het eten is vooral de drie maaltijden per dag, zonder tussendoortjes. Ik denk dat dit dan toch veel scheelt uiteindelijk…We zijn vandaag naar de directeur gelopen om te vragen of hij al brieven had gestuurd naar andere ziekenhuizen, zodat we daar volgende week naartoe kunnen. Hij zei dat Mr. Colley hem dan eerst meer informatie moest geven en dat hij dat nog niet had gehad. Wij hebben daarvoor contact opgenomen met Mr. Colley en die zei dat hij met Mr. Bah had gebeld. Toen bleek dus weer dat niet Mr. Bah die brieven moet schrijven, maar dat het Gambia College dat moet doen. Dus hebben we maar contact opgenomen met Amadou en hij zou het verder navragen voor ons. Echt heerlijk die cultuur, alles wordt doorgeschoven naar iemand anders en je hebt zelf geen idee hoe of wat. We laten het maar op ons afkomen, als het niet lukt voor maandag gaan we vanaf maandag op andere afdelingen in het ziekenhuis meekijken. We zien het niet meer zitten om nog meer dagen alleen achter onze laptop te zitten en weinig te doen… Thuis hebben we lekker rustig aan gedaan en ’s avonds aten we weer rijst met de Somalische saus die Fatima vorige week had gemaakt, wel pas om 21:00 uur, dus erg laat.

Vrijdag zijn we ’s morgens naar de Serrakunda markt geweest, Hamza ging gelukkig met ons mee. We hebben lekker geshopt en ik heb stofjes uitgezocht om een tas van te laten maken. Na de markt gingen we weer naar huis, want we moesten om drie uur bij de Sickbay zijn. Hier hebben we samen met de student minister of Health onze plannen besproken en wat we de komende weken gaan doen. Na de Sickbay hebben Laura en ik weer de was gedaan. Daarna hebben we rustig aan gedaan. Naar die markt gaan is best wel intensief, dus we moesten even bijkomen. Het was erg benauwd warm vandaag en op de markt moet je heel goed op je spullen letten. Daarnaast spreken veel mensen je aan en willen ze spullen aan je verkopen. De Serrakunda markt is groter en drukker dan die van Brikama en het is toeristischer. ’s Avonds had ik nog een poging gedaan om te internetten bij het internetcafé, zodat ik nog even met thuis kon Skypen. Tot twee keer toe was het internetcafé nog dicht, maar bij de derde poging (drie keer is scheepsrecht) was er gelukkig wel internet. Net voor het internetten aten we weer aardappelen met kipnuggets en als groente hadden we broccoli, bloemkool en boontjes.

Zaterdag waren we uitgenodigd voor een bbq op het strand met 52 Nederlandse jongens. Voordat we daarnaartoe gingen, hebben we ’s morgens rustig aan gedaan. Ik heb weer even met thuis gebeld, aangezien papa er vrijdagavond niet was. Rond half twee gingen we onderweg naar het strand, maar dit was een hele tocht. De bbq was ergens georganiseerd, totaal niet in de buurt van Brikama. We liepen eerst naar de plek op Brikama markt waar de bushtaxi’s vertrekken. Hier moesten we opzoek naar een bushtaxi richting Sanyang. Gelukkig hadden we Hamza weer bij ons, dus hij heeft ons daarmee kunnen helpen. De bushtaxi die we moesten hebben had een lekke band, dus we moesten eerst wachten totdat de wielen gewisseld waren. In Sanyang moesten we overstappen op een bushtaxi richting Tanji. In Tanji werden we dan opgehaald door twee Nederlandse jongens, zodat zij ons naar het goede strand konden brengen. Het busje was apart, we moesten met zes mensen achterin een broeikas (een hokje zonder zitplaatsen en zonder frisse lucht), echt super warm en we konden ons niet vasthouden. Bij iedere bocht gingen we alle kanten op en we hebben flink wat gegild. Eenmaal op het strand aangekomen, hebben we gekletst met de jongens. De bbq zou bestaan uit drie rondes, maar uiteindelijk kregen we er twee met veel vertraging. De eerste ronde zou namelijk eigenlijk rond vier uur klaar zijn, maar dat werd zes uur en de tweede ronde was pas klaar om negen uur. Daarna moesten we snel naar huis, aangezien er anders geen bushtaxi’s meer waren die ons thuis konden afzetten. De bushtaxi’s waren uiteindelijk niet heel lastig te regelen gelukkig!

Zondag waren we uitgenodigd voor een ‘Namingsceremony’. Vorige week was er een kindje geboren en vandaag werd zijn naam bekend gemaakt. Eindelijk konden we in onze Gambiaanse jurken op pad. De wandeling op de markt voelde gek, alsof we bekenden waren. Iedereen riep naar ons: “What a beautiful African dresses, you look good!” We waren een beetje te laat aangekomen, waardoor we het geven van de naam al gemist hadden helaas. We zagen wel dat er een geit geslacht werd, dus zijn nek werd doorgesneden en het bloed spoot eruit. Daarna werd de geit in stukjes gesneden, niet heel lekker om te zien. Aan de dag zelf was niet heel veel speciaals. We hebben lang gezeten en gewacht. Wel kregen we veel Gambiaanse gerechten te eten dus dat was heel leuk. Voordat we de lunch kregen, mochten we een stukje lever proeven van de geit die ’s morgens was geslacht. Onze laatste maaltijd was rijst, met de geit die ’s morgens geslacht was. Op onze schaal lag dus weer lever, maar ook de maag van de geit en de staart. Nooit gedacht dat ik maag en lever van een geit zou eten, die ik ’s morgens geslacht heb zien worden. Het was niet vies, maar ook niet heel lekker. Misschien ook wel door het idee gewoon, maar ik heb het wel geproefd, want dat hoort erbij. Na de ceremonie gingen we weer naar huis en werden we onderweg weer vaak aangesproken dat we mooie jurken aanhadden. Daarna lekker gedoucht, want in de jurk was het zweten!

Dit was het weer voor deze week. De tijd vliegt steeds sneller voorbij. Volgende week vertrekken we op zondag op vakantie, dan gaan we de Gambia tour doen. Wanneer mijn volgende blog online komt, weet ik nog niet. Hopelijk tot snel!