Project week 5

Maandag gingen we weer naar Africmed, het was helaas nog niet geregeld om naar een ander ziekenhuis te kunnen. Aangezien we nog wat mailtjes hadden gekregen in het weekend hadden we besloten om vandaag nog aan ons project te werken en vanaf morgen gaan we dan naar andere afdelingen in het ziekenhuis. We hebben vandaag aan Mr. Bah gevraagd hoeveel mammografiefilms hij wilt aanschaffen. Wij hadden namelijk een mail terug van een bedrijf in Nederland, dus nu moeten we wachten op antwoord van Mr. Bah. Verder hebben we hem gevraagd voor alcoholpompjes, zodat onze poster over handhygiëne ook daadwerkelijk gebruikt kan worden. Hij zegt dan zo mooi dat hij dat voor ons gaat regelen, maar in hoeverre dat dat waar is en in wat voor tijdsbestek dat dat gaat gebeuren, niemand die het weet… Verder hebben we hem gevraagd of we morgen op de verpleegafdelingen mogen meekijken, want Mr. Colley zei dat we dat met Mr. Bah moesten regelen. Morgenvroeg moeten we naar hem toe komen, dus ik ben benieuwd wat we morgen gaan meemaken. ’s Avonds aten we weer maaltijdsalade, echt heel lekker. Na het avondeten hebben we Uno gespeeld.

Dinsdag moesten we lang wachten totdat er een bushtaxi naar Turntable was, die nog plek voor ons had. Ons wachten werd beloond, want het was echt een luxe bushtaxi (het bankje zat heerlijk). Zoals afgesproken gingen we om negen uur naar Mr. Bah. Hij bracht ons naar Alagie, een verpleegkundige die voor ons zou zorgen de rest van de dag. Hij stelde voor dat we bij de basis zouden beginnen. Vandaag zouden we meekijken bij de receptie en woensdag en donderdag kunnen we op de wards meekijken. Ik mocht bij de hoofdreceptie, waar alle patiënten die naar de kliniek komen zich moeten aanmelden. Laura was bij de receptie van de gynaecologie. Ik mocht meteen al vrij veel doen. De patiënten die kwamen en al eerder in het ziekenhuis waren geweest hebben de vorige keer al een ‘hospitalnumber’ gekregen. Dit nummer moesten ze aan ons geven, zodat wij hun dossiers konden halen uit het archief. Er waren zo’n 1089 klappers en in iedere klapper zaten 50 dossiers. Begin dus maar te zoeken… Nee, er zat een goede structuur in en het was niet heel lastig, maar wel indrukwekkend om al dat papierwerk te zien. Dat zie je echt nergens in een ziekenhuis in Nederland. Als patiënten nieuw waren, werden de gegevens in de computer ingevuld en kregen ze een hospitalnumber toegewezen. Vervolgens heb ik nog een tijdje gezeten bij een kamertje waar de patiënten worden onderzocht. Hier werd de basisinformatie gemeten (gewicht, lichaamslengte, bloeddruk, saturatie en temperatuur), zodat de patiënt daarna meteen naar de arts kan en die dit niet meer hoeft te meten. Al bij de eerste patiënt waar ik ging meekijken, een kindje, mocht in de metingen allemaal doen dus dat was erg leuk! Met de meeste patiënten praten ze echter Mandinka/Wolof, dus ik kon die gesprekken vaak niet echt volgen. Op het einde van de dag heb ik weer bij de receptie gestaan, zodat ik nog dossiers kon zoeken en gegevens kon opschrijven. Mijn directe collega vond dat ik alles super snel oppikte en zei dat hij morgen niet meer hoefde te komen, ik kon het allemaal wel alleen aan. Hij zei dat hij echt serieus was, want hij had het twee keer voorgedaan en toen ik het zelf mocht opzoeken had ik het echt super snel gevonden. Misschien moet ik voor een carrièreswitch gaan… Nee, sorry, receptioniste past niet helemaal bij me, maar het was leuk voor een dagje. Vooral het contact met vele collega’s vandaag maakte het erg gezellig. Na Africmed weer lekker naar huis met de bushtaxi. Als avondeten hadden we aardappelen met vissticks en gemixte groente. Na het afwassen hebben we nog een potje Uno gedaan, dat was erg gezellig.

Woensdag was een indrukwekkende dag. Eerst met de bushtaxi naar Africmed. Halverwege (bij Airport Junction) was een controlepost van de politie, normaal is dat niet. Iedere auto werd tegengehouden en de bestuurder moest dan een papiertje laten zien. Er waren een aantal auto’s die niet het juiste papiertje hadden, waardoor ze niet verder mochten rijden. Er stonden dus veel auto’s/bushtaxi’s langs de weg en er waren veel mensen aan het wachten om in een taxi te kunnen. Helaas zaten wij ook in een bushtaxi die niet het juiste papiertje had, waardoor we daar moesten uitstappen. Het was vechten voor een plekje in een andere auto… We stonden daar met z’n drieën een beetje hopeloos en wisten niet wat we nu moesten doen. Uiteindelijk stopte er een taxi voor ons, die alleen ons in zijn auto wilde. Er was al een Gambiaan in gaan zitten, maar die heeft hij eruit gestuurd, zodat ook ik een plekje had. Echt super lief van die taxichauffeur. Eerst was ik bang dat we ook te laat zouden komen in Africmed, maar we waren om dezelfde tijd aanwezig als normaal. In Africmed mochten we vandaag meekijken op de wards. Eerst hebben we een half uur gewacht, aangezien onze begeleider erg druk was. Daarna mocht een van ons op de Intensive Care Unit meekijken en de ander op de Acute Assessment. Ik wilde graag bij de Intensive Care Unit, dus ik heb daar de hele dag meegekeken. In totaal kunnen er drie patiënten worden opgenomen op de ICU, er lagen ook drie patiënten. Eén patiënt lag in een erg kritieke toestand aan de beademing. Ik was nog geen drie minuten binnen en toen werd een reanimatie gestart bij die patiënt. Zoiets had ik nog nooit gezien dus ik schrok echt. Het was allemaal heel erg indrukwekkend en ik heb de hele dag met grote ogen meegekeken wat er allemaal gebeurde met die patiënt. Details ga ik niet vertellen, beroepsgeheim hoort er natuurlijk bij… Mijn directe collega kwam uit Senegal en sprak dus vooral Frans. Hij probeerde me wel dingen uit te leggen, maar als ik hem iets vroeg begreep hij mij vaak niet. Hij draaide vaak eromheen en gaf niet echt het antwoord op de specifieke vraag die ik stelde. Ik heb wel een paar keer kunnen helpen met spullen aangeven etc. dus dat maakte het nog wat leuker. Na de interessante dag op stage zijn we weer lekker naar huis gegaan, het was weer warm vandaag. Na zes dagen is het eindelijk niet meer bewolkt, het heeft even geduurd maar het wordt beloond met nog meer hitte. ’s Avonds heb ik weer pasta met tomatensaus gekookt.

Donderdag mocht ik meekijken op de Acute Assessment en Laura op de ICU. Collega’s vertelden me dat de patiënt van gisteren, die zo kritiek was, vannacht was overleden. Dat was erg vervelend om te horen, ik schrok ervan… Op de Acute Assessment waren vier patiënten opgenomen. Om 10 uur en om 14 uur werden de vitale waardes gemeten, die mocht ik dan opschrijven op het blaadje. Verder werden er af en toe medicijnen uitgedeeld, maar daar kon ik niet veel bij betekenen. Ik ben wel een aantal keer naar de apotheek in het ziekenhuis lopen om medicijnen op te halen. Er was vooral heel weinig te doen, dus ik heb vandaag erg lang op een stil gezeten, dat was wel jammer. Om drie uur gingen we ons omkleden en nog even een rondje door het ziekenhuis om al onze collega’s doei te zeggen, aangezien we nu een week vakantie hebben. Daarna weer lekker naar huis en zijn we even bij de tailor langsgelopen. Eén van de drie tassen die ik gemaakt wilde hebben is af en ik ben er echt super blij mee. Aangezien ik me niet heel lekker voelde sinds gisteravond heb ik vanavond een bekertje met yoghurt en banaan gegeten. Om tien uur lag ik al in bed en ik ben ook echt heel snel in slaap gevallen, het bleek namelijk dat er rond tien uur nog bezoek was gekomen tot kwart voor twaalf, maar ik heb er niks van meegekregen.

Vrijdag hadden we afgesproken om twee uurtjes aan het Sickbay project te werken. Dit hebben we ’s morgens dan ook allemaal gedaan. Na het project hebben Laura en ik weer onze was gedaan. Ik gokte er eens op om me niet in te smeren. Ik heb alleen factor 50 meegenomen en ik heb echt het idee dat ik daardoor helemaal niet bruin word. Helaas is niet insmeren ook helemaal geen goed idee, want ik ben weer rood geworden van het even in de zon zitten, oeps. Na het wassen hebben we even geluncht en verder hebben we niet heel veel gedaan. ’s Middags hebben we buiten wat zitten kletsen, een puzzeltje gemaakt en wat muziek geluisterd. Als avondeten aten we teriyakisaus met rijst.

Zaterdag zijn we rond tien uur vertrokken naar het Senegambia gebied. Een paar meiden van de groep moesten nog wat regelen in de hotels waar de familie gaat slapen. Nadat we dit gedaan hebben zijn we naar het strand bij Poco Loco gegaan. Hier hebben we eerst lekker taart gegeten, aangezien het Hilde’s verjaardag was. Vervolgens hebben we lekker op het strand gelegen en gezwommen. Toen we de tweede keer de zee ingingen, zagen we uiteindelijk iemand in de zee poepen… Gadver, we zijn allemaal het water uitgerend en ik ben er de rest van de dag niet meer ingegaan. Iedereen is erg verbrand vandaag door de zon. Rond zes uur zijn we teruggegaan en zijn we gaan uiteten. Ik had een bord met frietjes en kip in kaas/knoflooksaus. Dit was echt super lekker. Vervolgens weer met de bushtaxi naar huis, gedoucht en de laatste spullen voor de Gambia Tour ingepakt.