Project week 7

Maandag gingen we weer naar Africmed. Echt super grappig, alle collega’s zeiden tegen ons dat ze ons een lange tijd niet meer hadden gezien en dat ze ons gemist hadden. We vertelden dat we een week vakantie hadden gehad en dat we naar Bassé waren gegaan. We zijn eerst naar Mr. Bah gegaan om te vragen over mammografie films, hij had nog geen antwoord gestuurd op onze mail van voor de vakantie. Normaal komt hij best raar/streng over, maar vandaag wilde hij juist heel veel met ons praten over onze vakantie etc. Het was gewoon lastig om het gesprek om te keren van informeel naar formeel haha. Nadat we hem ook gevraagd hadden of we morgen nou naar een ander ziekenhuis konden, zijn we naar Mr. Colley gegaan. Hij zou vandaag voor ons bellen naar SOS en Serrekunda General Hospital om te regelen dat we ergens anders naartoe kunnen. Amadou was hier ook nog mee bezig voor ons, want hij belde me ’s morgens nog over SOS. We hebben de hele dag weer aan het project gewerkt. We hebben de mailtjes bijgewerkt, het verslag voor het volgende inlevermoment (volgende week) gemaakt en nog wat aan de reflectie gewerkt. In de pauze gingen we weer onze lunch halen bij het vertrouwde kraampje. Ook deze man zei tegen ons dat hij ons gemist had voor een tijdje, echt heel grappig dat iedereen je zo herkent en dat ze meteen merken als je een tijdje weg bent geweest. Heel vaag, het röntgenapparaat zou nu wel weer werken voor de helft van de dag. Om half drie kwam Mr. Colley ons halen omdat hij een patiënt had voor een longfoto. We zijn snel gaan meekijken hebben uiteindelijk twee patiënten gezien. De foto’s die gemaakt waren, waren echter niet zoals ze zouden moeten zijn. Mr. Colley had afgelopen week de chemicaliën vernieuwd, dus hij zei dat het daaraan lag. Ik weet niet of dat het nou echt is, of dat het alsnog aan het apparaat ligt… Uiteindelijk heeft Mr. Colley kunnen regelen dat we de rest van de week naar het ziekenhuis in Serrekunda kunnen gaan. Hij vertelde ’s morgens dat in Serrekunda het röntgenapparaat (ook) kapot was en dat dat vandaag gemaakt zou worden. Het lijkt alsof er een of andere vloek over ons heen zit, overal waar we naartoe willen is wat kapot… Maar de CT zou wel werken, dus als het goed is kunnen we wel wat zien morgen, ik ben benieuwd. ‘s avonds aten we weer het Somalische sausje van Fatima bij de rijst.

Dinsdag konden we eindelijk naar Serrekunda General Hospital. We hadden gisteren geregeld dat Alagie met ons meeging naar het ziekenhuis, aangezien wij er nog nooit geweest waren en bang waren dat we het anders niet zouden vinden. We hadden afgesproken om om half acht te vertrekken, maar Alagie kwam pas rond tien voor acht aan. Vervolgens moesten we een bushtaxi regelen, maar dat duurde ook even. Er stond een file van auto’s vanaf het Gambia College, er was alweer zo’n checkpoint zoals twee weken geleden… Dit keer hadden we gelukkig wel een goede bushtaxi, dus die mocht gewoon doorrijden. Halverwege stopte onze bushtaxi ineens, hadden we een lekke band. Dus iedereen de bushtaxi uit zodat ze de band konden verwisselen en uiteindelijk weer door richting het ziekenhuis. We dachten dat we flink te laat zouden komen, maar uiteindelijk waren we toch om vijf voor negen in het ziekenhuis. In Nederland zou ik echt stressen als ik de laat zou komen op mijn eerste stagedag, maar volgens mij heeft die Gambiaanse cultuur er echt voor gezorgd dat je geen stress hoeft te hebben hahaha. Alagie was helemaal met ons meegelopen naar de radiologieafdeling en heeft ons de persoon gewezen die we moesten aanspreken, echt super fijn! Vandaag hebben we meegekeken bij de gewone röntgen. Er was een kamer waar ze foto’s maakten. We hebben erg veel patiënten gezien en ze vertrouwden ons al heel snel. Ze vroegen echt na drie patiënten al of we de foto’s zelf konden instellen. Sorry, maar nee bedankt… De apparatuur is verouderd en werkt heel anders, de protocollen zoals wij ze gewend zijn kennen ze niet. Ik voel me dus niet zeker bij mijn taken en ga dan niet zelfstandig foto’s staan maken. We hebben dus vooral veel meegekeken bij het instellen van foto’s, maar zijn wel al bewust bezig geweest met parameterinstellingen. In de donkere kamer hebben we de foto’s handmatig mogen ontwikkelen. Eerst had ik de cassettes weer gevuld met een nieuwe film en uiteindelijk heb ik zelf een heleboel foto’s ontwikkeld. Op het einde van de dag ben ik zelfs helemaal alleen in de donkere kamer gegaan, zonder dat er nog iemand met me meekeek. Het ontwikkelen van de foto’s gaat echt op de ouderwetse manier. Er staan vier bakken, de eerste bak bevat chemicaliën, dan een bak met water, vervolgens een bak met een fixatiemiddel en dan weer water. Je moet ze achter elkaar in iedere bak doen en dan aan een rekje hangen. De foto is dan nog nat en moet in een rekje buiten opgehangen worden om te drogen. Ik heb een aantal patiënten geroepen en uiteindelijk ook wat foto’s zelf ingesteld. De structuur tijdens het werk zoals ik dat gewend ben, is hier totaal niet aanwezig. Dat maakt het werk onoverzichtelijk en verwarrend. Ze zeggen dat foto’s niet vaak verwisseld worden en dat er weinig fouten gemaakt worden met rechts en links, maar ik heb daar zo mijn twijfels over… De hygiëne is best wel slecht, hoe ze omgaan met stralenhygiëne valt ook erg tegen. Collega’s praten vaak in lokale taal met patiënten, dus dat begrijpen we niet. Ik heb vandaag erg ongemakkelijke situaties meegemaakt. Soms lieten ze ons alleen met een patiënt, wij wisten niet welke foto er gemaakt moest worden óf de patiënt sprak geen Engels. Tja, wat dan… Verder werd er af en toe echt ruzie gemaakt in de lokale taal, ik begreep niet waar het overging maar stond er echt bij van wat gebeurt mij nu… Rond één uur hadden we pauze en waren Laura en ik beide echt heel erg moe door alle nieuwe indrukken, patiënten en uitleg. Na de pauze was het een stuk rustiger en hebben we nog een aantal foto’s gemaakt en ontwikkeld. Al met al waren we erg blij dat we eindelijk wat hebben kunnen zien en doen in de radiologie, maar alle nieuwe informatie heeft ons goed moe gekregen. Om drie uur zijn we lekker teruggelopen naar Westfield om een bushtaxi richting Brikama te pakken. Het duurde even voordat we een bushtaxi hadden, maar het was gelukt! In Nederland zou dat nooit kunnen, maar de bushtaxi moest onderweg ook nog even bijtanken. We zijn vervolgens uitgestapt bij het Gambia College om wat te internetten. Toen we weer thuis waren hebben we aardappelen met kipnuggets en groenten gekookt. ’s Avonds hebben we nog een keer weerwolven gespeeld, aangezien de groep voor de laatste keer compleet was voor de aankomende weken. Vanaf morgen krijgt iedereen langzaam bezoek van familie.

Woensdag mochten we weer naar Serrekunda. Deze keer konden we het wel alleen, dus zijn we met de bushtaxi naar Westfield gegaan en het laatste stuk hebben we gelopen. Vandaag mochten we meekijken bij de CT. Het was een 2 slice CT-scanner, ik wist niet eens dat die bestonden. In de meeste ziekenhuizen in Nederland wordt gescand met een 64 of 128 slice scanner, dus dat is een heel groot verschil! Bij de CT zat een Cubaanse radioloog, die ons een aantal casussen had laten zien van afgelopen dagen. Hij kon heel slecht Engels praten, maar met wat handen en voeten taal heeft hij ons wat kunnen uitleggen over bloedingen in het hoofd en hoe je ze moet onderscheiden. Er kwam een patiëntje van één maand oud voor een scan van zijn hersenen. Dit kindje had een waterhoofd, ik had dat op school wel eens gehoord maar nog nooit in het echt gezien. Wauw, hoe het kindje uitzag en de scan daarbij maakte wel even indruk! Vervolgens kwam er nog een jongetje van zes jaar oud voor een scan van zijn hoofd. Hij was erg bang, waardoor hij tijdens de scan zijn hoofd gewoon optilde. De hele scan was bewogen en kon niet stopgezet worden waardoor ze de scan overnieuw gingen maken. De tweede keer bleef de moeder erbij staan, maar ze kreeg helemaal geen loodjas… Ik heb mijn collega daarop aangesproken en toen kreeg de moeder toch een loodjas aan gelukkig! Qua stralenhygiëne schrokken we dus wel even. Vervolgens waren er geen casussen meer bij de CT, maar werden er op de gewone röntgen nog slikfoto’s gemaakt en een foto van de blaas met contrastmiddel. In Nederland zie je die opnames echt niet op deze manier, dus het was erg interessant om daar nog even mee te kunnen kijken. Verder hebben we vandaag weer wat foto’s ontwikkeld en ingesteld. Om drie uur gingen we weer naar huis, vandaag hadden we echt super snel een bushtaxi richting Brikama. Eenmaal thuis ben ik snel gaan douchen, want het was erg warm vandaag. Morgen is een public holiday, dus er zouden maar heel weinig patiënten komen. Morgen hebben we dus een dagje vrij, maar we willen dan wel graag nog een andere dag extra naar Serrekunda gaan, omdat we hier eigenlijk drie dagen naartoe zouden gaan. Vandaag kookte Luuk samen met de buurvrouw weer Domoda. We kregen bezoek van ongeveer tien Nederlandse jongens, dus wilden we ze ook echt Gambiaans eten laten proeven. Na het eten hebben we met de hele groep (ongeveer twintig man) weerwolven gespeeld, dat was erg leuk!

Donderdag hebben we ’s morgens lekker uitgeslapen omdat we vrij waren. Na het ontbijt hebben Laura en ik ons beddengoed en alle kleren weer gewassen. Daarna zijn we achter onze laptop gaan zitten om aan de reflecties te werken voor het inlevermoment volgende week. Na ongeveer een uurtje kwam Sasja onze kamer ingelopen om te vragen of we mee wilden naar het strand. Tja… Reflecties schrijven zijn best wel saai… Sorry, maar dan ga ik toch liever lekker naar het strand, aangezien het ook echt bloedheet was vandaag. Rond twee uur zijn we met vier meiden van de groep naar het strand gegaan bij Lemon Creek. We zijn meteen de zee ingesprongen, omdat we het echt super warm hadden allemaal. De stroming was heel erg sterk en na een paar minuten kwam iemand naar ons toe om te zeggen dat we niet te ver het water in moesten gaan. Er waren vandaag al vier mensen overleden door de sterke stroming… Midden op de oceaan was een bootje doormidden gebroken en ze waren nog steeds op zoek naar één persoon, die was waarschijnlijk ook overleden ondertussen… Ik ben daarna het water niet meer ingegaan, want ik wil nog niet dood. Rond half zeven zijn we naar huis gegaan om weer lekker pannenkoeken te eten. Na het eten hebben we in de woonkamer een bioscoopje gecreëerd. Een koffer als kast, laptop erop, box erbij voor goed geluid en zo hebben we met z’n allen naar een film gekeken.

Vrijdag moesten we aan het Sickbay project werken en wilde ik mijn reflectie echt afmaken. Voor het Sickbay project hadden we taken verdeeld, dus iedereen kon zelf kijken wanneer hij dat zou doen. Laura en ik hebben meteen na het ontbijt onze opdracht gemaakt en daarna zijn we verder gegaan met de reflectie. Nadat ik mijn reflectie eindelijk af had, ben ik in de woonkamer gaan zitten. Hier heb ik wat muziek geluisterd, een puzzeltje gemaakt en wat gekletst met de meiden. Judith krijgt vanavond bezoek van haar ouders en zus, dus we hadden haar de keuze gegeven wat ze wilde eten. Ze wilde graag uiteten in Brikama, dus we zijn rond half zes naar een restaurantje gelopen waarvan Luuk zei dat je er heel lekker en goedkoop kon eten. Ik had een wrap met kip en frietjes. Het smaakte echt super goed. Op de terugweg wilden we als toetje nog een ijsje halen, maar helaas, bij het ene winkeltje was het op en de andere winkel was al dicht. Toen we weer thuis waren hebben we eerst nog wat zitten kletsen en toen Alagie, Milton en Menza er waren hebben we nog een film opgezet.

Zaterdag hadden we afgesproken om naar het strand te gaan. We zijn rond elf uur vertrokken richting Poco Loco. Het duurde even voordat we een bushtaxi vonden richting Turn Table. Het was de eerste keer dat we naar het strand gingen zonder dat er een Gambiaan met ons meeging. De vorige keer hadden de Gambianen geregeld dat de bushtaxi richting Turn Table nog doorreed naar het Senegambia gebied. Dit keer hebben we het zelf geprobeerd en het was nog gelukt ook! Daardoor hoefden we niet bij Turn Table over te stappen op een gele taxi. Toen we waren aangekomen op het strand zijn we eerst wat gaan eten en drinken en daarna lekker de zee ingedoken. Het water was best wel warm, er waren af en toe hoge golven dus het zwemmen was echt heerlijk. Daarna heb ik even geskyped met opa en oma, echt heel leuk om ze even te kunnen zien en spreken. Daarna ben ik nog twee keer de zee ingegaan. Het water werd steeds ruiger, de golven hoger en de stroming sterker, maar het was echt wel heel leuk. Rond vijf uur heb ik me omgekleed en ben ik even met Fatima een stukje gaan wandelen. Toen we weer terug waren zijn we naar huis gegaan. Iedereen is weer snel onder de douche gegaan om al dat zand van ons af te spoelen. Dat zand blijft echt plakken, na een dagje strand blijf je je echt heel vies voelen. De rest ging weer stappen en ik heb thuis lekker een film gekeken.

Zondag konden we lekker uitslapen. Rond half twaalf zaten we aan het ontbijt. Er stond vandaag niet veel op de planning, dus vooral lekker rustig aan gedaan. Eerst heb ik de film van gisteravond afgekeken en daarna heb ik op de bank gelegen met wat muziek in en een puzzelboekje erbij. ’s Avonds heb ik de buurvrouw geholpen met het koken van Benachin. De ouders van Judith aten vandaag mee dus dat was erg gezellig.