Project week 8

Maandag is de dag dat we altijd aan het project werken in Africmed. We zijn eerst weer naar Mr. Bah gegaan om te vragen of hij al meer wist over de mammografie films, het mobiele röntgenapparaat van Siemens en de alcoholpomp. Over de mammografie films en het mobiele röntgenapparaat zei hij dat hij ’s middags een meeting wilde organiseren met de CEO van het ziekenhuis. De CEO (eigenaar van Africmed), Omar Jagne, kwam toen toevallig binnenlopen en het was de eerste keer dat we hem ontmoette in de twee maanden dat we nu hier zijn. De alcoholpomp voor handhygiëne zei Mr. Bah dat dat niet zo lastig was om te regelen, maar het was nog altijd niet gebeurd. We hebben iets ‘strenger’ gezegd dat we bang zijn dat het anders niet geregeld wordt voordat wij weg zijn, waarop het leek dat hij er nu wel echt mee aan de slag gaat… We gaan het zien! We hebben Mr. Colley gevraagd of hij weer kon proberen te regelen dat we de andere dagen van deze week weer naar een ander ziekenhuis konden, dus daar ging hij mee aan de slag. Wij zijn verder gegaan met het project. Vandaag hebben we de SWOT-analyse en een reflectieverslag ingeleverd. Tijdens het project kwam iemand ons halen die vroeg of we even als tolk wilden functioneren. Er was een Nederlandse patiënt op de Intensive Care die veel praatte, maar niemand begreep haar. We zijn daarnaartoe gegaan, maar die patiënt was heel verward en sprak heel warrig waardoor ook wij haar niet konden verstaan. Na onze lunch zijn we naar Mr. Bah gegaan omdat we de meeting zouden hebben. Hij zei tegen ons dat we konden gaan zitten, zodat we samen zouden wachten op Mr. Jagne. Uiteindelijk, na 50 minuten gewacht te hebben, zei hij dat we naar huis konden gaan. We konden de meeting beter verplaatsen naar woensdag, zodat Mr. Colley er ook bij kon zijn. Daarnaast was het bijna drie uur, dus dan zijn wij klaar met werken. Een beetje jammer van de tijd om een uur te wachten op niks… Vervolgens vroegen we aan Mr. Colley of we morgen dan naar het ziekenhuis in Banjul konden. Dit was helaas niet geregeld en andere ziekenhuizen was ook niet mogelijk. Ik stelde voor of we dinsdag en donderdag dan niet nog naar Serrekunda konden gaan. Ze kennen ons daar en we hoefden maar te bellen en dan konden we weer langskomen. Mr. Colley vond dat een goed idee en zou daar nog even voor bellen. Hopelijk kunnen we volgende week dan naar Banjul of MRC. Toen we thuis waren hebben we niet veel gedaan, wat muziek geluisterd en weer een puzzeltje gemaakt. ’s Avonds aten we pasta gekookt door Luuk en de buurvrouw. Na het avondeten hebben we in onze eigen gecreëerde bioscoop naar de film Frozen gekeken.

Dinsdag ging de wekker een half uur eerder dan normaal, aangezien we naar Serrekunda moesten. We hadden erg veel gezelschap in huis. Op de badkamer zaten twee salamanders en in de kamer met koffers lag een kakkerlak, die ik vriendelijk naar buiten heb gebracht. We hadden zelf gezegd dat we gewoon naar Serrekunda zouden gaan, ondanks dat we pas om één uur ’s nachts de bevestiging kregen dat we officieel toestemming hadden daarvoor. In Serrekunda hebben we aan de leidinggevende gevraagd of we vandaag mochten meekijken bij het echoprogramma. Dat kon, dus daar hebben we van negen tot één uur meegekeken. Ondanks dat de arts (weer een Cubaanse radioloog, wel een andere dan bij de CT) pas om tien uur aan kwam. Hij gaf aan dat hij niet heel goed Engels sprak, maar dat viel nog best mee. Hij heeft ons heel veel verteld en wij hebben veel geleerd. In Gambia komen mensen vaak pas naar het ziekenhuis als je eigenlijk te laat bent. Dit zorgde ervoor dat we erg interessante casussen hebben gezien! Verder hebben we ook een aantal zwangerschapsecho’s gezien, dus dat was erg leuk en leerzaam. Na onze pauze hebben we nog even meegeholpen bij de gewone röntgen. Het blijft daar erg chaotisch en verwarrend. We stonden weer heel vaak alleen met een patiënt, wisten niet wat we moesten doen en de hygiëne is gewoon zo ontzettend slecht dat je het liefst helemaal niks aanraakt… Voordat we gingen omkleden liepen we dus ook als eerste naar de wc om onze handen te wassen met heel veel zeep, met als resultaat dat er flink zwart water van onze handen afkwam… Om drie uur konden we weer lekker naar huis en zijn we weer gewandeld naar Westfield. Blij dat we eindelijk een bushtaxi geregeld hadden en weer bijna thuis waren, kreeg de bushtaxi problemen. De motor viel uit en wilde niet meer starten. Iedereen in de bushtaxi moest dus overstappen op een andere. De Gambianen zijn daarin heel sterk en duwen lekker naar voor, terwijl wij dat iets meer afwachten. De apprentice hielp ons gelukkig met het vinden van een bushtaxi en zorgde ook dat het laatste stukje voor ons weer betaald werd, aangezien wij al betaald hadden voor de rit tot Brikama. ’s Avonds heb ik geholpen met het koken van een maaltijdsalade, lekker. Na het eten hebben we een verslagje van het gezamenlijke project doorgenomen en vervolgens hebben we nog een film van 20 minuten gekeken.

Woensdag gingen we weer naar Africmed aangezien we ’s middags een gesprek zouden hebben met de CEO. ’s Morgens hebben we eerst naar de bevestiging gevraagd bij Mr. Bah over dat gesprek, maar een echte bevestiging kregen we niet. Eerst hebben we aan het project nog gewerkt. De ziekenhuizen die nog niet gereageerd hadden op onze mail hebben we nog een keer gemaild, omdat we hopen op iets meer reacties. Verder hebben we onze poster en het verslagje over de stralingshygiëne nog wat aangevuld met literatuur. Na de lunch zouden we het gesprek hebben met Mr. Bah, Mr. Colley en Mr. Jagne. Helaas was de CEO erg druk en had hij alweer geen tijd voor ons… We hebben het gesprek met Mr. Bah en Mr. Colley gedaan. Eerst wilde Mr. Bah weten wat we tot nu toe gedaan hadden en nadat we dit verteld hadden heeft Mr. Colley ons een beetje aangevuld. Voor bij de poster van handhygiëne hebben wij, maar ook Mr. Colley, al vaker gevraagd voor handalcohol. Dit is er nog steeds niet, maar doordat Mr. Colley nu ook bleef aandringen werd ineens vanalles geregeld. Verschillende mensen werden gebeld en gevraagd of ze wat konden regelen. Er is nu in ieder geval een flesje zeep op de afdeling. Ze gaan kijken of ze wasbak, die nu veel te hoog geplaatst is, kunnen verplaatsen en alcoholpompjes worden als het goed is geregeld. Het was heel raar om te zien dat door dit gesprek ineens dingen super snel geregeld werden, maar oke, dan is ons doel wel bereikt. Mr. Bah gaat met de CEO overleggen over het aanschaffen van de mammografie films. Wij hadden daarvoor contact opgenomen met een bedrijf in Nederland, die hebben ons de kosten opgestuurd. Nu is het hopen dat Africmed ook wat met deze contacten gaat doen. Na het gesprek hebben wij nog wat aantekeningen op de laptop gemaakt over het gesprek en vervolgens zijn we weer lekker naar huis gegaan. Eerst even een frisse douche genomen. ‘s Avonds aten we rijst met tomatensaus en wat groenten en daarna hebben we weerwolven gespeeld.

Donderdag gingen we weer naar Serrekunda General Hospital. Eerder hadden we gezien dat de hygiëne heel slecht was, waardoor we liever eigenlijk niks aanraakten. Voor vandaag hadden we onze motivatie bijeengezocht en hebben we heel actief meegedaan en hebben we de hele tijd met handschoenen rondgelopen. Eerst hebben we twee HSG-onderzoeken gezien. In Nederland worden de handelingen bij de patiënt volledig uitgevoerd door een gynaecoloog, maar in Gambia mag de laborant dit zelf doen. Hij vroeg ons of wij dit al eens gedaan hadden en vond het dus raar dat wij dat niet mogen in Nederland. Verder hebben we vandaag weer een heleboel foto’s ontwikkeld, een aantal foto’s zelf ingesteld en nog bij de echo meegekeken. De films waren ver op, waardoor er een tijdje geen patiënten konden komen voor een foto. Bij de echo hebben we toen meegekeken bij veel zwangerschapsecho’s. We kunnen nu al best snel zien of het een jongetje of meisje is en nog een aantal andere dingen waar naar gekeken wordt, valt ons steeds sneller op. Erg leuk om dat op deze manier mee te maken! We hadden nog een poging gedaan om even bij de CT mee te kijken, maar het leek erop dat ze niet graag hadden dat we daar meekeken. Ook goed, dan gaan we wel naar de röntgen terug. Na stage gingen we weer naar huis met de bushtaxi. Thuis hebben we met, bijna drie weken vertraging, wifi gekregen op onze compound. Super fijn, snel internet waardoor we nog meer contact kunnen hebben met het thuisfront. ’s Avonds heb ik weer aardappelen met kipnuggets en groenten gekookt en daarna hebben we nog uno gespeeld.

Vrijdag konden we uitslapen tot negen uur, maar om half acht was ik al klaarwakker. Na het ontbijt hebben we even een brief doorgenomen die we voor het Sickbay-project hadden gemaakt. Vervolgens heb ik weer wat puzzeltjes zitten maken. Om één uur hadden we afgesproken bij de Sickbay voor een meeting. Hier hebben we wat zaken over het project besproken en geregeld. De vrijwilligers van de Sickbay gaan als het goed is 500 enquêtes die wij hebben gemaakt afnemen voor volgende week vrijdag. Wij halen de enquêtes vrijdag weer op en gaan ze dan verwerken. Verder hebben we contact gehad met het Rode Kruis van Gambia en gaan we proberen een samenwerking te regelen tussen het Gambiaanse en Nederlandse Rode Kruis. Het Gambiaanse Rode Kruis heeft ons in ieder geval snel positief teruggemaild. Ze willen een brancard doneren aan de Sickbay en ze willen alle vrijwilligers van de Sickbay een Eerste Hulp cursus geven. Heel fijn om nu al zo’n resultaten te hebben! Na het project hebben Laura en ik de was gedaan. De rest van de middag weer lekker rustig aan. Uno gespeeld, een puzzeltje gemaakt, gekletst en wat muziek geluisterd. Luuk kookte weer Domoda met de buurvrouw, dat blijft onze favoriete Gambiaanse maaltijd. ’s Avonds hebben we buiten gezeten en wat gekletst met een aantal Gambiaanse vrienden.

Zaterdag hadden we een heerlijk ontbijt. Judith was terug van haar vakantie met haar ouders en had kaas, pindakaas en hagelslag meegenomen. Een halve tapalapa met kaas en een halve met hagelslag, super lekker! Om half 11 zijn we naar het strand gegaan. De zee was heel erg wild, hoge golven, veel stroming, waardoor het dus niet heel veilig was om te zwemmen. Rond half vier zijn we weer naar huis gegaan. Sasja kreeg bezoek dus die moest op tijd terug zijn. Fatima, Anouk en Milton hebben pannenkoekenbeslag gemaakt en Laura, Milton en ik hebben de pannenkoeken daarna gebakken. Eerst wilde ik dat nooit doen omdat het zolang duurde, maar ik vond het eigenlijk juist super leuk om te doen. Ze smaakten ook super goed, dus dat was mooi. Na het eten ben ik snel gaan douchen. Het zand moest ik echt even afspoelen en die geur van het bakken was ook niet heel lekker. Helaas ben ik vandaag op het strand weer flink verbrand, je zou zeggen die leert het nooit… Ik wil ook een beetje bruin worden, maar het werkt niet. Of ik blijf even wit als ik was (zo lijkt het) of ik word rood… Tja… Voor nu ben ik voorlopig wel klaar met het bruin willen worden! Na het douchen heb ik weer een film gekeken, terwijl de rest weer ging stappen.

Zondag hadden we rond half twee afgesproken om te lunchen bij Poco Loco met Debby en Sasja en hun bezoek vanuit Nederland. We gingen met vier meiden van de groep daarheen, ondanks dat we niet zo’n zin hadden in de tocht ernaartoe. Aan de grote weg waren we aan het wachten op een bushtaxi richting Turn Table. Alle bushtaxi’s die langskwamen zaten vol, waardoor de moed ons nog verder in de schoenen zakte. Eindelijk reed een bushtaxi aan de overkant langs die ons herkende en stopte. Hij had ons in de introductieweek vaker gebracht naar verschillende bestemmingen en zei dat wij bij hem konden instappen. Hij reed eerst richting Brikama om de mensen die er al in zaten daar uit te laten en vervolgens bracht hij ons naar Turn Table, zelfs met korting. We hadden gevraagd of hij ons dan niet bij Poco Loco wilde afzetten en dat deed hij, hij stopte recht voor de deur dus dat was super fijn! Bij Poco Loco hebben we lekker geluncht, een broodje met kipkerrie. De zee was nog steeds even wild als gisteren en zelfs van het strand was niet veel over, de zee kwam erg hoog. Na het lunchen zijn we weer naar huis gegaan. Bij Turn Table hebben we fruit gehaald voor onze fruitsalade voor vanavond, maar de yoghurt was op. Fatima en ik zijn in Brikama dus nog verder gaan zoeken naar yoghurt. De yoghurt die we normaal hebben, was nergens te krijgen. We hebben maar een alternatief meegenomen en zijn nog even over de markt gelopen op zoek naar ideeën voor souvenirtjes. Uiteindelijk waren we anderhalf uur later terug… Naar de markt gaan hier duurt altijd erg lang. Toen we terug waren hebben we al het fruit gesneden en lekker gegeten. De rest van de avond heeft iedereen voor zichzelf wat gedaan.