Project week 9

Maandag hadden we weer onze vaste project-dag in Africmed. Eerst zijn we naar Mr. Bah gegaan om te vragen of hij al meer wist over de mammografie films. Hij zei dat hij met de CEO had overlegd en dat hij dacht dat er nog films waren. Mr. Bah en Mr. Colley zijn daarnaar opzoek gegaan, maar konden echt niks vinden. Mr. Bah heeft dit helaas niet meer kunnen terugkoppelen naar de CEO. De CEO was nu naar Dakar en zodra hij weer terug is, zou Mr. Bah het weer aan hem vragen. Het lijkt erop dat er nu eindelijk wel iets gaat gebeuren. Wij hebben weer verder aan het project gewerkt, wat e-mails en documenten bijgewerkt. Mr. Colley ging iets eerder weg, dus ik vroeg aan hem of we de rest van de week nou naar MRC konden. Helaas was dit nog niet zeker en hij twijfelde of het deze week nog wel ging lukken… Hij zou het ons vandaag nog laten weten en anders moeten we gewoon naar Africmed komen. Ik vroeg of we dan bij de verloskunde konden meekijken of misschien wel met de ambulance mee. Dit moesten we even overleggen met Mr. Bah. Als we echt niet naar MRC kunnen, willen we morgen nog wat aan het project doen en woensdag en donderdag dan naar andere afdelingen binnen Africmed. Om drie uur gingen we weer lekker naar huis. Bij Turn Table was een klein marktje wat er normaal niet is, dus daar zijn we even overheen gelopen. Thuis hebben we weer rustig aan gedaan, muziek, puzzeltje. ’s Avonds aten we pasta en na het eten zaten we met z’n allen te internetten… Met z’n allen op de bank en elkaar taggen in Facebookberichten, super grappig!

Dinsdag zijn we gewoon naar Africmed gegaan, aangezien Mr. Colley niks meer van zich had laten horen. Eerst zijn we naar Mr. Bah gegaan om te vragen of we morgen en overmorgen mee kunnen met de ambulance of mee kunnen kijken bij een bevalling. Hij zei dat we dat wel konden regelen, dus daar heb ik wel erg veel zin in. Daarna zijn we weer verder gegaan met ons project. We hebben aan de presentatie gewerkt die we op het einde willen geven en we hebben een stelling bedacht voor het volgende inlevermoment. Nadat we weer thuis waren hebben we weer lekker rustig aan gedaan. Ik heb samen met Anouk weer gekookt. Aardappelen met vissticks en groenten. Geen idee wat er met de groente was, maar toen ik het zakje openmaakte rook het niet lekker en uiteindelijk zag het er ook niet lekker uit en hebben we het niet meer opgegeten. De rest van de avond heb ik nog wat geappt met het thuisfront.

Woensdag gingen we naar Africmed en zouden we meekijken bij de labour of ambulance. Mr. Bah had gebeld voor de labour, maar daar waren vandaag geen patiënten. Op de verpleegafdelingen mochten we niet meekijken, omdat we geen verpleegkundigen waren. We hadden onze laptop niet meegenomen omdat we dachten iets anders te gaan doen vandaag, maar ja toen stonden we daar, wat nu? We zijn naar Amadou van de ambulance gelopen om te vragen of hij ons kon roepen als ze met de ambulance weggingen, zodat we daar dan mee konden. Ook dat is de hele dag niet gebeurd… We hebben op de radiologie de hele dag gewerkt. Het apparaat werkt wel, niet zoals het zou moeten, maar je kan foto’s maken. We hebben dus een aantal patiënten gehad en weer gegevens opgeschreven, foto’s ontwikkeld (wel met de automatische ontwikkelaar) etc. Uiteindelijk kwam er ook nog een patiënt voor een onderzoek dat ik Nederland nooit gebeurt. In een fistel werd contrastmiddel gespoten om te kijken waar dat fistel naartoe liep. We hadden twee foto’s gemaakt en Mr. Colley legde uit wat we konden zien. Ik twijfelde best erg of het wel klopte wat hij zei en gaf daarna mijn twijfels aan. Hij had namelijk een watje gebruikt om het lekken van het contrastmiddel tegen te gaan, maar dat zie je dus op de foto. Hij zei eerst dat dat een holte in het lichaam was waar het contrastmiddel zich ophoopte, maar hij gaf snel toe dat ik gelijk had en dat dat het watje was. Op de foto hebben we toen een extra aantekening gezet, zodat de arts zich er ook niet in kon vergissen. Na stage zijn we weer naar huis gegaan. Hier hebben we wat sportoefeningen gedaan, gedoucht en verder niet zoveel. Als avondeten hadden we rijst met zoetzure saus en kip. Na het avondeten heb ik buiten gezeten met een paar, wat kletsen, een puzzeltje maken en muziek luisteren.

Donderdag gingen we weer naar Africmed. We liepen eerst weer richting de labour om te vragen of we daar mee konden kijken. Er waren geen patiënten en de leidinggevende vroeg aan ons: Zijn jullie verloskundigen? Zijn jullie verpleegkundigen? Waarom willen jullie dan meekijken? Uhm, gewoon voor de ervaring eigenlijk… Ze zei dat het alleen mogelijk was als er een patiënt was die toestemming gaf voor ons om mee te kijken. Aangezien het een privékliniek is en de mensen hier veel bewuster zijn van wat er gebeurt, kan ik me natuurlijk voorstellen dat ze niet willen dat er studenten meekijken die er geen verstand van hebben. Nouja goed, geen labour dus. We zijn weer teruggelopen naar de radiologie en hebben daar erg hard moeten werken. Hoeveel patiënten hadden we ook alweer? Ohja, om precies te zijn… het waren er nul! De hele dag, van negen tot drie, hebben we op onze kont gezeten en niks, maar dan ook echt niks gedaan… Wat kan een dag lang duren als er geen patiënten zijn! Het lag trouwens niet aan de radiologie, in het hele ziekenhuis waren zowat geen patiënten, dat hadden we eigenlijk nog nooit zo gezien… Om drie uur zijn we lekker vrolijk naar huis gegaan, want we waren er echt helemaal klaar mee haha. Thuis heb ik nog wat puzzeltjes gemaakt en rond kwart over zeven zijn we naar Senegambia vertrokken. Om Kingsnight te vieren, hadden we afgesproken om daar te gaan uiteten en wat drankjes te doen. Aangezien we morgen om elf uur bij de Sickbay moeten zijn voor een meeting leek het niemand een goed idee om echt de hele avond te gaan stappen. We zijn gaan eten bij Paradiso, waar ik een super lekker pizza heb gegeten. Daarna zijn we naar een ander restaurantje gegaan en heb ik mijn eerste koffie (in een soepkom) in twee maanden gedronken. Wat smaken dingen toch goed als je het lang niet meer heb gehad! We waren vanavond alleen maar met de Nederlandse studenten en moesten dus om tien uur zonder hulp van de Gambianen een taxi naar huis regelen. Vrij snel hadden we een bushtaxi kunnen regelen i.p.v. gele taxi’s. Eerst konden we voor 500 Dalasi mee, maar uiteindelijk wilden ze per se 700 Dalasi hebben. Dit hebben we toch maar gedaan, aangezien we dan alsnog goedkoper uitwaren dan met drie gele taxi’s te moeten gaan. De bushtaxi heeft ons voor de gate van onze compound afgezet, dat had Fatima geregeld dus dat was super chill.

Vrijdag konden we een beetje uitslapen. Ik was helaas al erg vroeg wakker en ben om kwart over acht maar opgestaan. Terwijl de rest nog lag te slapen en ik de badkamer gaan poetsen. Er kwam helaas wel maar erg weinig water uit de kraan, de rest van de dag kwam er helemaal geen water meer uit de kraan. Om elf uur zaten wij bij de Sickbay, maar was de ‘Student Minister Of Health’ waar we mee hadden afgesproken niet aanwezig. We hebben hem gebeld en toen zei hij dat hij aan het trainen was en later terug zou bellen. Tien minuten later belde hij weer en zei hij dat hij in een meeting zat als vertegenwoordiger van de student union. Heel vaag dus… Luuk zei dat we elf uur hadden afgesproken en dat we de enquêtes nu echt nodig hadden. De Minister Of Health zou iemand anders sturen om de enquêtes te brengen. We hebben een half uur gewacht en toen werden de enquêtes gelukkig echt gebracht. Onderweg naar huis zijn Laura en ik op een paar plekken gaan vragen hoeveel het kost om een paar pagina’s te printen, lamineren en binden. Thuis hebben we eerst even geluncht en daarna hebben we de enquêtes verwerkt. Er waren ongeveer 500 enquêtes uitgedeeld, dus die hebben we over de groep verdeeld. Iedereen heeft ongeveer 50 enquêtes verwerkt, maar wat is het lastig. Iedereen interpreteert het net wat anders, dus er moesten goede afspraken gemaakt worden hoe het opgeschreven moest worden. Dit heeft voor iets hogere spanningslevels gezorgd bij iedereen, maar rond vier uur was iedereen er wel klaar mee. Rond half vijf was er eindelijk, na bijna 24 uur geen stroom te hebben gehad, weer stroom. Even wat contact met het thuisfront gehad en daarna heb ik ons huisje nog even schoon gebezemd. Het was een erg warme dag, maar helaas was er rond zeven uur nog steeds geen water en konden we dus ook niet even afkoelen onder de douche. ’s Avonds aten we een chicken wrap van het restaurantje in Brikama. Na het eten was er wel water en ben ik snel onder de douche gesprongen. Daarna hebben we buiten nog een spelletje gespeeld.

Zaterdag wilde de groep naar het strand gaan. Ik wilde eigenlijk niet, want ik wilde niet weer verbranden. Als ik niet mee zou gaan, zou ik de hele dag alleen thuis zijn en dat wilde ik ook niet. Ik ben toch maar meegegaan naar het strand en heb de hele dag met een stranddoek van Fatima omgezeten. Het zag er niet uit, het leek net alsof ik het super koud had. Het voordeel is wel dat ik helemaal niet ben verbrand, eindelijk. De laatste twee dagen had ik het even wat moeilijker. Door de wifi op onze compound hebben we meer contact met thuis, wat zorgt voor iets meer heimwee. Het is hartstikke leuk hier, maar je verlangt ook soms naar huis. In het begin hadden we ieder weekend nog wel wat op de planning staan, maar dat wordt ook steeds minder. De hele dag op het strand liggen, geeft veel tijd om na te denken en dat maakt het soms nog moeilijker. Het is dus echt beter om genoeg afleiding te hebben… Laura en ik zijn wat eerder weggegaan op het strand, zodat we nog boodschappen voor het avondeten konden halen. Toen we thuis waren, hadden we de sleutel van de keuken niet. We hebben eerst onze was gedaan, want daar was nu eindelijk wel water voor. Daarna hebben we beide gedoucht en toen kwam de rest thuis. Ze waren zelf nog melk gaan halen en wilden graag pannenkoeken bakken. Ook goed! Na het eten wilde Fatima gaan afwassen, maar zwikte ze haar enkel om toen ze van een afstapje afging. Haar enkel was meteen erg dik, waardoor we allemaal zeiden dat het beter was om even naar Africmed (ziekenhuis) te gaan. Ik ben samen met Amadou en Judith daarheen gegaan. Er moest een foto gemaakt worden om te kijken of het niet gebroken was, daar ben ik natuurlijk wel bekend dus het was wel leuk om mijn collega’s weer te zien, nu met mijn eigen patiënt. Uiteindelijk viel het mee en zijn waarschijnlijk alleen de enkelbanden opgerekt. In het ziekenhuis hebben we er maar het beste van gemaakt, wat grapjes gemaakt en gelachen… Rond half twee lagen we weer lekker in bed.

Op zondag heb ik tot negen uur in bed gelegen en daarna heb ik ei gebakken voor bij het ontbijt. Na het ontbijt heb ik nog wat spullen gewassen, want ik was gister bijna de helft vergeten, oeps. Vervolgens heb ik even mijn blog bijgewerkt en wat muziek geluisterd. Om half één zijn Laura en ik naar de grote weg gelopen, want daar zou een collega van Africmed ons komen ophalen om bij hem te lunchen. We zijn naar zijn compound gebracht met een taxi en daar hebben we zijn familie leren kennen. Binnen hebben we wat gekletst en vooral veel en lekker gegeten. Eerst kregen we een appel, toen een super lekkere mango. Vervolgens kregen we domoda, die nog lekkerder was dan wat de buurvrouw normaal maakt voor ons. Eigenlijk wil je dan stoppen met eten, maar dat lukt gewoon niet omdat het zo lekker is. Dus ja, na die domoda zaten we erg vol, maar vertelde hij dat hij nog ‘meat pie’ voor ons had. Oke, eentje dan om te proeven. Die meat pie was echt super lekker, maar ik zat echt te vol om er nog een op te eten. We kregen nog appelsap te drinken en daarna bracht hij ons naar de compound van zijn buren. Daar hebben we ook even hallo tegen iedereen gezegd. Om op deze manier met de lokale mensen betrokken te zijn, zorgt er echt voor dat je de cultuur leert kennen. Uiteindelijk hebben we nog wat meat pie meegekregen om thuis op te eten. Nog even een fotoshoot met de familie gehad en vervolgens weer naar huis. Thuis was het erg rustig. Laura en ik hadden de rest van de avond ook totaal geen honger meer. We hebben een film gekeken en verder niet veel meer.